Raz serce
mi wypłynęło
ze smutku...

Przedarło się
przez przeponę
(a żaden krzyk
rozpaczy
wcześniej jej nie mógł
rozerwać)

Zahaczyło gdzieś
o wątrobę
przypadkiem...
Wszystko,
co na niej leżało
podskoczyło
i
upadło...
I jeszcze ciężej
się zrobiło
na duszy...

Potem dryf
swobodny...
Poplątało
się gdzieś
w trzewiach,
które marsza
nigdy
nie grały z głodu
za to
często requiem
dla nadziei
utraconych...

Trochę później
serce potknęło się
i przewróciło.
Na drugą stronę,
zastawkami
na zewnątrz.
Przez te fałsze
haniebne,
hańbiące,
co widziało
jak jeszcze
było w piersi...

Teraz leży
przytulone
do lewej nerki
(prawa już dawno
nieczynna.
Z przepicia...)
i czeka
na miłość
rzekomą...

A pewnie
nie zdąży
wydalone
przez pęcherz,
razem z innym
ścierwem...

Ja usiądę
w kącie
pokoju...
Bez serca.
I zapewne
przyjdzie
kochanie...

Pocałuje klamkę,
lub nie mająć
gdzie
zamieszkać
odejdzie z kwitkiem.

Nawigacja: Strona główna | Regulamin | FAQ | Propaganda | Linki | Kontakt | Szkółka wiersza | Forum dyskusyjne | Wiersze z dzisiejszego dnia | Wiersze od ostatniej wizyty | Najnowsze komentarze

• Ciągle mało
• X4
• Poezja
• Nie ma
• wiersz
• 21 tętno.
• Co słyszysz

• * * * (Mam już swoją wizję)
• posprzątaj ten wiersz / pisany do rąk własnych
• Life is true
• Spotkanie po latach...
• Cisza
• Biletów już nie ma
• Do Eda o przyjaźni